Henrik Ibsen
Εθνικό Θέατρο ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Η κυρία Άλβινγκ ετοιμάζεται για τα εγκαίνια του Ιδρύματος που έφτιαξε στη μνήμη του συζύγου της. Ο γιος της Όσβαλντ, καταξιωμένος ζωγράφος που ζει από παιδί στο εξωτερικό, έχει επιστρέψει για την τελετή. Ο παλιός οικογενειακός φίλος και διαχειριστής του Ιδρύματος Πάστορας Μάντερς έχει έρθει και αυτός για να εκφωνήσει λόγο για την προσφορά του λοχαγού Άλβινγκ. Όμως, κάτω από την αψεγάδιαστη, γυαλιστερή επιφάνεια, κάτι άρρωστο και σαθρό ελλοχεύει. Ένα κουβάρι από ψέματα και μυστικά, προδομένους έρωτες, συγκάλυψη και υποκρισία αρχίζει να ξετυλίγεται σταδιακά, την ώρα που οι μάσκες πέφτουν, ολόκληρο το οικοδόμημα της αγίας οικογένειας κλυδωνίζεται και τα φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν, διψώντας για το αίμα των ζωντανών.
Όταν το 1881 ο Χένρικ Ίψεν έγραψε τους Βρυκόλακες ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με την τόλμη της θεματικής του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ξεσκέπαζε μια κοινωνία υποκρισίας και διαφθοράς. 25 χρόνια από την τελευταία φορά που ανέβηκαν στο Εθνικό Θέατρο (1997), οι Βρυκόλακες επιστρέφουν και ο Σταμάτης Φασούλης αναμετριέται ξανά με το έργο που αποτέλεσε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1979.
Εξαιρετικός ο Αργύρης, στήσιμο και υποκριτικές λεπτομέρειες. Σκηνοθετικά, περίμενα (πάντα περιμένω) μία πιο σύγχρονη γενικότερη προσέγγιση σε ένα τέτοιο έργο ...